Rada #60

Już wszystkie moje  rzeczy były w walizkach. Torby stały przed drzwiami, a ja spokojnie chodziłam po domu i zbierałam całą resztę do kartonów. Co jakiś czas ocierałam wierzchem dłoni pojedyncze łzy, które spływały po moich policzkach. Jeden karton wypełniłam jakimiś książkami, które zdążyłam zgromadzić podczas całej mojej egzystencji. Nie chciałam zostawiać tu zupełnie nic, nie miałam ochoty tu wracać.

- Gdzie chcesz to wszystko zabrać?- Odezwał się w końcu Harry, który obserwował moje postępowania. Wcześniej zaproponował pomoc, ale zbyłam go, tłumacząc, że nie wie, co spakować.

- Nie wiem! Do hotelu, gdziekolwiek!- Cisnęłam obrazkiem do kolejnego pudełka.

- Chętnie bym cię przygarnął, ale właśnie dowiedziałem się, że chwilowo znów jestem bezdomny.- Spojrzałam na niego, a ten patrzył zdegustowany na swój telefon, który trzymał w ręku.

- Co?

- Nie wiem, co powiedziałem Emily, ale najwyraźniej nie chce mnie widzieć.

- Nie przypominasz sobie?- Zmarszczyłam brwi, zaprzestając na chwilę wszystkich swoich czynności.

- Nie.- Pokręcił głową.- Przeproszę ją kiedy indziej, teraz są ważniejsze sprawy.- Schował telefon do tylnej kieszeni spodni.- Myślę, że moglibyśmy chwilowo pojechać do mojej mamy. Ona z chęcią nas przygarnie na czas, kiedy poszukamy jakiegoś mieszkania.- Mimowolnie zachłysnęłam się powietrzem, co sprawiło, że Harry przestał mówić. Spojrzał na mnie pytająco, a po chwili zorientował się, co tak właściwie powiedział. Wpatrywałam się w niego, próbując przypomnieć sobie o oddychaniu. Widziałam, jak brunet robi się czerwony na twarzy i spuszcza głowę.

- Przepraszam, nie chciałem...

- W porządku.- Ocknęłam się, uśmiechając szeroko.- Właśnie nieświadomie zaproponowałeś mi, żebym z tobą zamieszkała, ale nie będę tak okropna i pozwolę ci przemyśleć tę decyzję.

- Mnie?

- Tak. Jestem pewna, że wyrzuciłbyś mnie już po dwóch dniach.- Powstrzymywałam śmiech, a on to najwyraźniej zauważył.- Spójrzmy prawdzie w oczy- jestem nieznośna.

- Próbujesz mi przekazać, że jesteś w stanie się poświęcić i zniszczyć resztę mojego życia?- Odpowiedział w ten sam sposób, w który do tej pory robiłam to ja. Uśmiechnął się niezauważenie i zrobił kilka kroków w moją stronę.

- Taa, myślę, że mogę budzić się codziennie rano w tym samym łóżku co ty i zatruwać ci dzień już w momencie, w którym otworzysz oczy.- Również podeszłam do niego i teraz dzieliła nas naprawdę mała odległość. Brakowało dosłownie centymetrów, aby nasze ciała szczelnie do siebie przylegały. Jednak teraz staliśmy naprzeciw siebie, patrząc wyzywająco w oczy drugiego. Rzucaliśmy sobie ogromne wyzwanie, bo doskonale wiedzieliśmy, że zamieszkanie razem to ważna decyzja, a w szczególności, jeżeli chodzi konkretnie o naszą dwójkę. Ja jestem wredna i arogancka, a Harry nie będzie mi dłużny, o czym doskonale wiem.

- A ja myślę, że mógłbym się poświęcić i dawać ci powody do wrednych uwag.- Przerwał chwilową ciszę, a ja dłużej nie mogłam powstrzymywać swojego uśmiechu. Naprawdę wierzyłam, że z Harrym mogłoby się nam udać. Jestem świadoma, że tak naprawdę mogę nic o nim nie wiedzieć, bo przecież stworzył wizerunek dawnego siebie, którego tak bardzo polubiłam, jednak zapewniał, że nie kłamał. Mówił, że wszystkie nasze rozmowy były tym, co wtedy myślał, a nie tym, co uznał za słuszne do powiedzenia. Może byłam idiotką, ale mu wierzyłam.

- Naprawdę chciałbyś ze mną zamieszkać?- Czułam, że lekko się denerwuję, a to było okropne uczucie. Tym razem oczekiwałam szczerej, a nie sarkastycznej odpowiedzi.

- Jeżeli ty też tego chcesz.- Mruknął, a jego dłonie odnalazły moje i pociągnęły mnie do niego, pokonując ostatnią wolną przestrzeń między nami.- Kocham cię, Chanie i jeżeli tylko mi wybaczysz, to zrobię wszystko, by być tym, kogo potrzebujesz i aby zasłużyć sobie na miejsce obok ciebie.

- Już dawno ci wybaczyłam.- Westchnęłam. Prawda była taka, że nieważne co mi zrobił, nie mogłam o nim zapomnieć. Chłopak uśmiechnął się szeroko, a potem mocno mnie przytulił.

- Porozmawiamy o tym później, bo teraz się chyba wyprowadzasz.- Pogładził mnie po plecach. Kiwnęłam twierdząco głową, a potem wróciłam do zbierania swoich rzeczy. Miałam nadzieję, że naprawdę uda nam się ułożyć jakoś wspólne życie. Nie chciałam go opuszczać i liczyłam, że on nie chce zostawić mnie.

- Nie chcę jechać do twojej mamy.- Wróciłam do tematu sprzed zamieszkania razem.

- Nie lubisz jej?

- Nie.- Oburzyłam się.- Jest świetna, ale to nie najlepszy pomysł. Pojadę po prostu do hotelu.

- Z tymi wszystkimi rzeczami?

- Nie chcę ich tu zostawiać, bo będę musiała po nie wrócić.- Skrzywiłam się. Zanim się obejrzałam, Harry odbierał mi z rąk pełne pudło i odłożył je na stolik.

- Przyjadę z tobą.- Zapewnił.- Odłożymy to do twojego pokoju i wrócimy, kiedy znajdziemy mieszkanie. Teraz weźmiemy najpotrzebniejsze rzeczy i przenocujemy w hotelu, dobrze?- Ciężko mi było się nie zgodzić, kiedy Styles stał już jedną stopą na schodach, chcąc odnieść tam pudła.   Przytaknęłam jedynie skinieniem głowy. Harry odniósł wszystkie rzeczy do mojego pokoju, a ja w tym czasie ubrałam buty i zaczekałam na niego w przedpokoju. Zszedł dość szybko i jeszcze szybciej opuścił dom z moim bagażem. Jednak kiedy wkładał go do mojego samochodu, na podjazd wjechał drugi samochód. Jak najszybciej chciałam odjechać, ale nie zdążyłam, bo przyciemniana szyba zjechała na dół i ukazała twarz Louisa. Siedział za kierownicą, a obok niego na fotelu pasażera spał Niall. Był zalany w trzy dupy i miałam wątpliwości co do tego, czy w ogóle jeszcze oddycha. Harry wymienił się z Louisem niezrozumiałym spojrzeniem, co od razu obudziło moje obawy. Zaczęłam uświadamiać sobie, że to tylko kolejna gra, nowy zakład, aby zatrzymać mnie przy sobie i przykładowo przelecieć. Długo nie mogłam powstrzymać tych myśli.

- Styles.- Brunet wysiadł z samochodu i oparł się o drzwi, patrząc na mnie przelotnie. Uśmiechnął się głupawo.

- Wsiadaj, Chan.- Harry kompletnie go zignorował, a kiedy znalazłam się w aucie z zapiętymi pasami, uświadomiłam sobie, że Lokaty o mało nie rzucił się na drugiego. Przecież nie mógł go winić o całą sytuację, bo on też był winny. Postanowiłam przemilczeć tę sprawę, nie miałam ochoty na zbędne myśli, których i tak było zbyt wiele. Postanowiłam zacząć nowe życie, pozostawiając wszystko inne za sobą. Chciałam wyzbyć się przeszłości i wszystkiego tego, co sprawiało, ze wstydziłam się sama za siebie. Chciałam skończyć z pracą w klubie, co tak właściwie już zrobiłam, chciałam przestać imprezować i skupić się na tych prawdziwych wartościach życia. Chciałam pozostawić wszelkie krzywdy za sobą, aby skupić się na czymś całkowicie nowym. Miałam nadzieję, że uda mi się zmienić dla osoby, która jako pierwsza mnie ujarzmiła. Wiedziałam, że prędzej czy później ktoś sprowadzi mnie na ziemię i teraz wiem, kim jest ta osoba.

- Kocham cię.- Przerwałam ciszę, panującą w samochodzie. Bałam się spojrzeć na niego, bo nie byłam w ogóle przyzwyczajona do wyznawania sobie uczuć i było to dla mnie co najmniej żenujące. Jednak gdy spojrzałam kątem oka na jego twarz- uśmiechał się. Dołeczki na jego policzkach były głębsze niż zazwyczaj.

- Ja ciebie też kocham, Chanel.- Odpowiedział, kładąc dłoń na moim kolanie. Szybko po nią sięgnęłam i splotłam razem nasze palce. Czas na nowe życie.

Rada sześćdziesiąta: Każda podjęta decyzja jest prawidłowa.

~~~~

Wierzyć albo nie wierzyć, ale to koniec... W najbliższym czasie opublikuję jeszcze epilog i zaczniemy z nowym blogiem- Reputation. Mam nadzieję, że przyjmiecie go równie dobrze! :)