Rada #51

Przyglądałam się temu zdjęciu, nie wiedząc, co mam myśleć. Louisa poznałam od razu, dlatego nie mogę mieć żadnych wątpliwości, że on i Harry znali się już wcześniej. Poza tym, kiedyś Lou nas odwiedził i wtedy swobodnie rozmawiał z brunetem. Jednak nie mogę mieć pewności, że ta czupryna w tle, należy do Nialla. Owszem, te włosy znam jak samą siebie, ale przecież nie jeden chłopak może mieć taką fryzurę. Nie mogę teraz napaść na Horana, że mnie oszukał, bo nie mam stuprocentowej pewności, że to jest on. Jednak całość mocno mnie ciekawi. Skoro Harry jeszcze niedawno był 'normalnie' wyglądającym dwudziestolatkiem z bogatym życiem towarzyskim, to dlaczego ja zastałam go, jako wyrzuconego przez dziewczynę nieudacznika? Czy to możliwe, że mógłby mnie oszukać?

- Chanel?- Usłyszałam za sobą, a po sekundzie między mną, a ścianą, na której wisiały zdjęcia, wyrósł Harry, zasłaniając mi widok.

- Hazz- Uśmiechnęłam się, spoglądając mu przez ramię, jednak on skutecznie uniemożliwiał mi spojrzenie na fotografię.

- Co robisz?- Zapytał dość nerwowo. Podniosłam jedną brew, krzyżując ramiona na piersi, a na czole lokatego dostrzegłam kilka kropel potu, które wskazywały na to, że się denerwował. Nie wiem, co powinnam zrobić. Jeżeli zacznę wypytywać, on na pewno się wykręci, ale mogę też dowiedzieć się prawdy na własną rękę. Chyba, że sam postanowi mi wszystko wyjaśnić.

- Oglądam zdjęcia.- Przybrałam postawę trochę weselszej, wybierając opcję drugą. Musiałabym nie znać ludzi, żeby uwierzyć, że Styles mi to wytłumaczy. Sama się dowiem.

- Ooo, widziałaś coś ciekawego? Ja nie lubię oglądać zdjęć, są nudne.- Odsunął mnie lekko od ściany, chwytając za ramiona. Uśmiechnął się szeroko i chyba miał nadzieję, że nie zauważę, że jest to sztuczny uśmiech.

- Nie spodziewałam się. Tutaj macie pełno zdjęć, niemal w każdym pokoju.- Zauważyłam, chcąc zobaczyć jego reakcję.

- Moja mama.- Zaśmiał się.- Ona uwielbia wszelkie wspomnienia. Tym bardziej, że ja i Gem się wyprowadziliśmy.

- Gemma nie mieszka tutaj?

- Nie.- Chłopak pokręcił głową, a potem się do mnie przytulił.- Jak się czujesz?

- Dobrze.- Odwzajemniłam jego gest.- Już nie raz przeżywałam takie załamanie, więc to nic wielkiego. Przepraszam, że musiałeś to widzieć i że zrobiłam ci wstyd przed rodziną. I dziękuję, że mnie wysłuchałeś i nie oceniłeś.- Odsunęłam się od niego, uśmiechając szeroko.

- Po pierwsze, nie narobiłaś mi wstydu, po drugie, to ja powinienem ci dziękować, że mi na tyle zaufałaś, a po trzecie, to nie wiem, dlaczego miałbym  cię oceniać.

- Wszyscy mają coś do powiedzenia.- Wymamrotałam, opierając się tyłkiem o jedną z komód, kiedy Harry stał na środku pokoju, przyglądając mi się uważnie z szerokim uśmiechem. Dopiero po chwili podszedł do mnie i to dość blisko. Oparł dłonie po obu stronach moich bioder, patrząc na moją twarz. Może wcześniej bym się nie odsunęła, ale głównie przez to tajemnicze zdjęcie, cofnęłam głowę o kilka centymetrów.

- Żałuję, że nie mogłem być wtedy przy tobie i żałuję, że nie znam tego gnoja, bo osobiście odciąłbym mu fiuta.- Uśmiechnęłam się lekko, ponieważ gdzieś w środku zrodziło się miłe uczucie. Martwił się o mnie, czego nie robił prawie nikt w moim życiu.- Wsadzimy go za kratki, zasługuje na to.

- Daj spokój, pewnie zachlał się na śmierć. Ostatni raz, kiedy go widziałam, żebrał pod monopolowym w jakiś potarganych ciuchach. Przypuszczam, że razem z mamą przepili cały majątek, a nie było tego dużo.

- Tacy ludzie nie powinni żyć.- Stwierdził. Nie przejmował się tym, że mówi o moim ojcu, ponieważ dobrze wiedział, że gardzę nim tak samo, jak on. Od zawsze życzyłam mu najgorszego i nigdy go nie kochałam, bo nie miałam za co. Nienawidziłam go całą sobą, więc ostre słowa rzucane w jego stronę, ani trochę mnie wzburzają.

Uśmiechnęłam się po raz kolejny i odepchnęłam się od komody, zmniejszając odległość między ciałem moim a bruneta. Najwyraźniej zrozumiał, że chcę zwyczajnie odejść, ponieważ bez gadania się odsunął.

- Idziemy na śniadanie?- Zapytał, kiedy sięgałam do torebki po telefon. Przytaknęłam, zapominając spojrzeć na wyświetlacz. Odłożyłam urządzenie, kierując się do drzwi. Nie wiem, jak może zareagować Anne, kiedy mnie zobaczy, ale mój głód nie pozwala mi zostać samej na górze. Razem z Stylesem zeszliśmy do jadalnie, gdzie na stole porozkładane były talerze z kanapkami. Uśmiechnęłam się, widząc mamę Harry'ego.

- Dzień dobry.- Powiedziała, a na jej twarzy wymalował się rząd białych zębów. Położyła na stole dzbanek z herbatą i zaprosiła nas do stołu. Z kuchni wyszła też Gemma, która przywitała się z nami, siadając na tym samym miejscu, co przy wczorajszym obiedzie. Każdy z nas zabrał się za jedzenie, życząc smacznego całej reszcie. Anne ma naprawdę dobre wyczucie sytuacji, ponieważ ani słowem nie odezwała się na temat wczorajszej sytuacji. Wszyscy wyglądali, jakby nic się nie wydarzyło, co było mi na rękę.

Gdzieś w połowie naszego śniadania usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Gem od razu poderwała się z krzesła, biegnąc do drzwi. Spojrzałam pytająco na Harry'ego, ale ten wyglądał na równie zdezorientowanego, co ja. Po chwili w jadalni pojawił się wysoki chłopak o brązowych włosach i przenikliwym spojrzeniu. Zmierzył wzrokiem mnie, a potem Hazzę i na jego twarzy wymalowało się pewnego rodzaju zdziwienie. Ponownie spojrzałam na lokatego, aby zobaczyć, że jego oczy wyglądają jak piłeczki pingpongowe.

- Louis?- Odezwałam się pierwsza, nie ukrywając zdziwienia. Robiło się coraz ciekawiej.

- Cha-cha...- Zaciął się, nie wiedząc co powinien powiedzieć.

- Znacie się?- Zaciekawiła się Gemma.

- Powiedzmy.- Uśmiechnęłam się i tym razem nie potrafiłam udawać, że jest to szczery uśmiech. Był on najbardziej fałszywy, na jaki było mnie stać i Harry dokładnie to zauważył. Jednak Louis nie chcąc większego zamieszania, przysiadł się do nas.

- Przepraszam za spóźnienie.- Wymamrotał.

- Gem, nie mówiłaś, że będziemy mieli gościa.

- Zapomniałam.- Wzruszyła ramionami.- Przyniosę ci talerz, Lou.- Chłopak kiwnął lekko głową. Atmosfera stała się napięta. Brunet ciągle spoglądał w moją stronę, przenosząc potem wzrok na Harry'ego. Nie musiałam być geniuszem, żeby wiedzieć, że jest w to wszystko zamieszany.

- No więc...- Przerwałam ciszę.- Jesteście razem?

- Co?!- Prychnęła Gem.- Louis to mój najlepszy przyjaciel. Często nas odwiedza, prawda Harry?

- Taa...- Mruknął chłopak obok.

- Długo się znacie?- Tym razem pytanie skierowałam bezpośrednio do Stylesa, który był tak zmieszany, że aż momentami się jąkał.

- Tak, znamy się prawie od małego.- Odpowiedziała za niego jego siostra.

- Dobrze wiedzieć.

- Wy również się znacie, prawda?- Zagaiła Anne.

- Tak! Louis jest przyjacielem mojego chłopaka.- Uśmiechnęłam się prosto do Harry'ego, który na kilka sekund wstrzymał oddech. Byłam na niego wściekła. Zaufałam mu, a tymczasem wszystko, co o nim wiedziałam, było kłamstwem.

- To ty i Hazz nie jesteście razem?- Jego mama była wyraźnie zdziwiona.

- Nie. Mam chłopaka w Londynie, a z Harrym się przyjaźnię.

- Jesteś z Niallem? Myślałem, że byliście przyjaciółmi.- Najwyraźniej Louis został w takim samym szoku, jak Harry i jego mama.

- Cóż... Przeszliśmy na inny poziom relacji.- Wzruszyłam ramionami, upijając łyk herbaty z kubka.

- Tym Niallem?- Oczy gemmy lekko się powiększyły, kiedy wypowiadała jego imię. Najwyraźniej znała go, zapewne dzięki Lou. Chyba, że to kolejne kłamstwo Stylesa.

- Z Niallem Jamesem Horanem.- Przytaknęłam.

Muszę przyznać, że reszta śniadania minęła bardzo... źle. Nikt nie wiedział, co powinien powiedzieć. Gemma podała mi dość sporo informacji, która mogłam w ciszy przemyśleć, ponieważ to właśnie cisza towarzyszyła nam przy jedzeniu. Denerwowały mnie spojrzenia Louisa i Harry'ego. Czułam się oszukana, jednak miałam na tyle klasy, że nie zrobiłam afery przy matce Stylesa. Jak mogłam zaufać takiemu dupkowi?! Jak mogłam powiedzieć mu prawdę o swojej przeszłości, kiedy on ciągle faszerował mnie kłamstwami?! Nie zdziwię się, kiedy dowiem się, że to był jakiś durny zakład, ale jeżeli Niall był w niego zamieszany, nie wybaczę mu. Potraktowali mnie jak przedmiot! Kolejni, którym nie zależało na moich uczuciach. Jednak nie mam zamiaru krzyczeć, wyzywać Harry'ego i wyrzucić go z domu. Nie zna mnie na tyle dobrze, żeby wiedzieć do czego jestem zdolna, a potrafię wiele zdziałać, walcząc o siebie.

Po śniadaniu niemal od razu poinformowałam lokatego zdrajcę, że chcę jechać do domu, ponieważ muszę jeszcze coś załatwić przed pracą. Nie sprzeciwiał się, ponieważ doskonale wiedział, że już znajduje się w złej sytuacji. A będzie jeszcze gorzej.

Wsiedliśmy do samochodu. Zapięłam pasy, wygrzebując telefon z torebki. Niestety bateria była rozładowana, co jeszcze bardziej mnie poirytowało. Nie odezwałam się słowem do chłopaka obok, kiedy ruszył w drogę powrotną. Widziałam, jak kilka razy próbował coś powiedzieć, jednak za każdym razem zamykał usta, skupiając się na prowadzeniu pojazdu. Dla większości ludzi taka cisza byłaby niezręczna, ale nie dla mnie. To znaczyło, że on nie wie, jak mi to wytłumaczyć, co z kolei upewniało mnie, że jednak mam rację, a Harry to zakłamany dupek. Skupiłam się na mijanych drzewach, ponieważ jechaliśmy przez dość ładny las, który, przy dzisiejszej-ładnej- pogodzie, miał swój urok.

- Myślałem, że...

- To źle myślałeś.- Przerwałam mu natychmiast, wiedząc, że nawiązuje do moich słów o Niallu. Harry jeszcze nie wie z kim zaczął, a ja zrobię wszystko, aby dowiedzieć się prawdy.

Rada pięćdziesiąta pierwsza: Życie nauczyło mnie, że nie należy bać się prawdy.