Rada #53

Szedłem chodnikiem, wpatrując się w swoje buty. Już kilka razy wpadałem na obce mi osoby, ale jakoś nie miałem zamiaru zmienić swojej postawy. Po tym, jak Niall wyrzucił mnie z ich domu, miałem czas na przemyślenia. Jakkolwiek idiotycznie to brzmi, polubiłem Chanel. Na początku to była czysta ciekawość z poznania trochę pokręconej osoby. Potem wyzwanie, które chyba miało podbudować moje ego, bo celem było zdobycie dziewczyny, która ma cholernie wybredne gusta, a która jest jedną z najbardziej pożądanych. Najpierw moje zdanie o niej było dokładnie takie same, jak każdej osoby, którą o to zapytam- łatwa. Widziałem Chanel w klubie już dość dawno, ale nie miałem świadomości, że jest to przyjaciółka przyjaciela mojego przyjaciela. Strasznie zagmatwane. Jestem tylko facetem, pomyślałem to, co pomyślałby każdy inny! A dopiero potem miałem urodziny. Usłyszałem opowieść o strasznie tajemniczej dziewczynie, która jest zamknięta na miłość. A potem dwa światy się ze sobą zderzyły i okazało się, że to ta sama osoba. Jakaś głupia rozmowa z Lou sprawiła, że chciałem ją poznać, a wiedziałem, że na pewno nie zainteresuje się kolejnym facetem, który chce ją przelecieć. Nie chcę jej przelecieć, chciałem ją poznać. No i potem zrodził się najinteligentniejszy plan mojego życia, aby poprosić ją o pomoc. Poznać ideał jej faceta, bo to właśnie Chanel była w stanie odrzucić każdego. Nieważne, czy był przystojny, czy nie, czy był brunetem, czy blondynem, czy fałszywy, czy uczciwy, czy cham, czy opiekuńczy, ona była stanowczo na nie. A przecież każdy z nas uwielbia wyzwania. Kochamy osiągać cele, które sobie wyznaczymy, a tym bardziej, kiedy są one niemal nie do zdobycia.

Chciałem po prostu udowodnić coś sobie i wszystkim wokół. Podwyższyć swoje durnowate ego! I dopiero teraz uświadamiam sobie, że byłem jak każdy inny facet, który zbliżał się do Chanel. Byłem dokładnym przeciwieństwem tego, co głosiły jej rady. No właśnie... byłem. Ona naprawdę mnie zmieniła. Zacząłem wszystkiego żałować już od momentu, w którym przygarnęła mnie pod swój dach. Wizerunek samolubnej, łatwej dziewczyny prysnął, a na jego miejscu pojawił się ktoś, kto pałał niesamowitą wręcz empatią dla innych. Ktoś, kto dostrzegał wszystkie wady i zalety naszego życia. Ktoś, kto przeżył bardzo wiele, a przede wszystkim ktoś, kto dostrzegał w człowieku jego prawdziwe intencje. Nadal nie wiem, jakim cudem udało mi się ją omamić? Dlaczego mi uwierzyła? Dlaczego nie dostrzegła, że ja jestem taki jak wszyscy? Może nie chciała tego wiedzieć, a może taki nie byłem? Jasne, że byłem.

Obietnica, że się w niej nie zakocham była naprawdę łatwa. Nie miałem nawet takiego zamiaru, po prostu chciałem się czegoś o niej dowiedzieć. Chciałem stać się dla niej kimś takim jak Niall. Najlepszym przyjacielem. Takie nastawienie miałem również do naszego "związku". Nic trudnego, ponieważ uważałem, że będzie to niczym niewyróżniający się 'związek'. Ale wszystko szybko się pozmieniało. Spędzanie z nią czasu było inne z każdym kolejnym dniem. Z czasem podziwiałem ją coraz bardziej. Wiecznie się uśmiechała, wygłupiała, a przede wszystkim była nastawiona na pomoc. Obietnica stała się ciężarem nie do zniesienia, bo świadomość jej złamania byłaby dla mnie największą porażką, a teraz? Teraz jestem po prostu w dupie!

Doszedłem do momentu, w którym wszystko wyszło na jaw. Do samego końca miałem nadzieję, że ona się po prostu nie dowie, że będzie żyła w błogiej nieświadomości. Ale, kurwa, nie przemyślałem tego, aby zabrać ją do siebie! Powinienem przewidzieć, że przecież rodzina nie wie o mojej wielkiej 'przemianie', że na każdym kroku znajdzie stare zdjęcia, które wzbudzą wątpliwości! Doszedłem do momentu, w którym uświadamiam sobie, jak bardzo zatraciłem się w jej osobie. Z jaką fascynacją na nią patrzyłem i jak bardzo bałem się wykonać jakikolwiek ruch, aby tylko jej nie skrzywdzić, bo wydawała się cholernie krucha, podczas gdy była najsilniejszą ze znanych mi osób.

Dlaczego kiedy wokół mam dziesiątki innych dziewczyn, ja musiałem się skupić na tej najtrudniejszej?! Dlaczego, do cholery, nie odpuściłem, tylko wymyśliłem ten cały debilny plan?! Tu nawet nie chodzi o to, że się w niej zakochałem! Chodzi o to, że ją skrzywdziłem, strasznie skrzywdziłem...

Miała rację. Zaufała mi i powiedziała swoją największą tajemnicę, przez którą jest tak wspaniałą, a zarazem tak skrzywdzoną osobą, kiedy ja wciąż kłamałem. Choć nie, nie kłamałem na okrągło. Zawsze byłem z nią szczery. Tylko moje pojawienie się w jej życiu było kłamstwem.

Kopnąłem z impetem jeden z kamyków, który wyleciał w powietrze i spadł kawałek dalej. Zaraz dojdę do ich domu. Niall zapewne opowiedział wszystko Chanie, a ona znienawidziła mnie jeszcze bardziej. Cóż... Przyszedłem tylko po rzeczy. W oddali zobaczyłem duży dom i zaparkowany na podjeździe samochód. Sam nie wiem, czy wolałem, aby ona była w domu, czy aby gdzieś pojechała, a ja wpadłbym tylko, zabrał wszystko i zniknął. Stanąłem przed drzwiami, patrząc przez chwilę na drewnianą powierzchnię, zanim zapukałem. Nie mam kluczy, bo wyszedłem, a raczej zostałem wyrzucony, tak szybko, że je zostawiłem. Przenocowała mnie Emily, a teraz muszę pozbierać wszystko, co przypomina Chanel o mnie. Drzwi się otworzyły, a w progu stał Niall. Skrzywił się na mój widok, ale bez słowa pozwolił wejść do środka. Uprzedziłem go, że przyjdę. Zdjąłem buty, wchodząc po schodach na górę. Dziękowałem Bogu, że nie poszedł za mną. Minąłem drzwi do jej sypialni. Chciałem cokolwiek stamtąd usłyszeć, ale chyba nie było mi dane. Wszedłem do siebie i znalazłem swoją walizkę, z którą tu przyjechałem. Za wiele tutaj nie mam. Przygarnęła mnie z jedną walizką pełną ubrań i dokładnie z taką samą mnie teraz wyrzuci. Stanąłem na środku pokoju, rozglądając się dookoła. Będzie mi tego brakować. Ostatecznie wziąłem się za pakowanie. Wepchałem wszystkie swoje rzeczy do torby, a potem ją zapiąłem. Znalazłem kilka rzeczy, które nie należały do mnie. Jakaś koszulka i sweter. Chanie zawsze miała tendencję do zostawiania wszystkiego wszędzie. Poskładałem te rzeczy i wyszedłem na korytarz, zabierając walizkę. Postawiłem ją przy ścianie, stając pod drzwiami Chans. Niall najprawdopodobniej był na dole i chyba nie miał zamiaru wchodzić na górę. Zapukałem delikatnie w drewnianą powierzchnię, ale nie dostałem żadnej odpowiedzi. Spróbowałem jeszcze raz, z tym samym skutkiem. Miałem po prostu dać te rzeczy Horanowi, ale usłyszałem, jak ktoś się porusza i to dokładnie pod drzwiami. Do moich uszu dotarło charakterystyczne pstryknięcie zamka i zobaczyłem Chanel. Włosy miała spięte w kok na samym czubku głowy, ubrana w głupawą piżamkę z jakimś dziwnym wzorem. Tak ubranej jej jeszcze nie widziałem. Na ogół jako piżamy używała moich albo Nialla koszulek, ale nigdy różowych spodenek w... małpki? Jednak tradycyjnie jej drobne ciało opinała czarna bokserka, która posiadała jaką niezidentyfikowaną plamę. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, który wpłynął na moją twarz w momencie, kiedy uświadomiłem sobie, jak słodko wygląda.

- Czego chcesz i co się szczerzysz?- Mruknęła, a ja przyglądnąłem się jej twarzy. Nie było na niej ani grama makijażu, a oczy miała lekko podkrążone i zaspane.

- Zabierałem swoje rzeczy i znalazłem kilka twoich.- Odezwałem się w końcu, wręczając jej ubrania. Spojrzała na nie i dopiero po chwili zabrała z moich rąk.

- Coś jeszcze?- Podniosła jedną brew, jak zawsze to robi.

- Nie, chyba nie.

- Świetnie.- Rzuciła, krzywiąc się lekko i zatrzasnęła mi drzwi przed nosem. Stałem tam chwilę, aż uznałem, że najwyższa pora zniknąć z jej życia.

Rada pięćdziesiąta trzecia: Jedyne, co mogę zrobić, żeby ją uszczęśliwić, to odejść.